Dzielnica o nazwie Getto była miejscem, w którym musieli mieszkać wszyscy weneccy Żydzi. Aby uniemożliwić im wyjście z getta nocą, bramy były zamykane i strzeżone przez chrześcijan. Żydzi musieli płacić za strażników. Był rok 1516, to Senat Wenecki wymyślił getto.
Żydzi mieszkający w getcie dzielili się według tożsamości etnicznej. Byli to Żydzi włoscy, Żydzi przybyli z Półwyspu Iberyjskiego, Żydzi niemieccy i społeczność lewantyńskich Sefardyjczyków. Każda grupa miała własną synagogę, odprawiała własną liturgię i kultywowała przywiezione ze sobą języki oraz dwa języki żydowskie, hebrajski i jidysz.
Getto weneckie przetrwało do 1797 roku, kiedy to Napoleon Bonaparte, który podbił Włochy, otworzył jego bramy i zakończył 281-letni okres oddzielenia getta od miasta. Getto w Wenecji było pierwszym gettem na świecie, ale najdłużej przetrwało getto rzymskie, zarządzane przez papieży.
Spacerując ulicami dawnego getta weneckiego, przed wejściami do budynków znaleźliśmy małe tabliczki wmurowane w chodnik. Upamiętniają one mieszkańców w większości pochodzenia żydowskiego, którzy w czasie drugiej wojny światowej zostali wywiezieni na śmierć do obozu koncentracyjnego Auschwitz.
