Maresza (Izrael) to stanowisko archeologiczne o bardzo długiej historii. Było to miasto zamieszkałe już w epoce żelaza i okresie hellenistycznym. Zniszczone około 40 r p.n.e. powstało na nowo jako osada rzymska w III wieku naszej ery. Ruiny opuszczonych domów, cmentarze, warsztaty i kamieniołomy czekały przez wieki na archeologów i prace wykopaliskowe.
Podczas II wojny światowej polscy żołnierze z armii generała Andersa, lojalni wobec polskiego rządu na uchodźstwie w Londynie, odwiedzili Mareszę. Przez wiele miesięcy wcześniej, po wypuszczeniu ich z sowieckich obozów jenieckich w Rosji, podróżowali oni przez Bliski Wschód i Palestynę w drodze do przyłączenia się do sił alianckich w Afryce. W jednej z jaskiń w Maresza w białym kamiennym bloku, fragmencie filara, wyrzeźbili oni polskiego orła wojskowego wraz z napisem „Polonia, Warszawa” Dla upamiętnienia tego wydarzenia kamienna jaskinia z okresu hellenistycznego znana jest dziś jako Jaskinia Polska.
Hodowla gołębi było rozpowszechniona na tym obszarze w okresie hellenistycznym. Mięso i jaja były pożywieniem, odchody wykorzystywano jako nawóz. Składano gołębie również w ofierze. Wyjaśnia to fakt istnienia tysięcy nisz starannie wyrzeźbionych w ścianach wielu jaskiń na terenie Mareszy. Jaskinie jakie nazywane są Kolumbarium.
Niektóre jaskinie były kamieniołomami wycinanymi ręcznie w celu dostarczenia materiałów budowlanych. Jaskinie Bell (dzwonkowe) były wykopywane w czasach bizantyjskich i muzułmańskich. Stały się opuszczone po uzyskaniu kształtu dzwona, stąd ich nazwa. Miało to zapobiec nadmiernemu wydobyciu kamienia i możliwemu zawaleniu.
