Miasto to w północnym Izraelu znane jest pod wieloma nazwami: Akko po hebrajsku, Saint-Jean-d’Acre po francusku czy też Acre po angielsku. Używana w języku polskim nazwa Akka pochodzi z języka arabskiego. Ten port morski był punktem dostępu do Palestyny od czasów starożytnych. W okresie chrześcijańskim miasto to stało się najważniejszym portem wschodniego regionu Morza Śródziemnego. Była to brama do Ziemi Świętej, a także miejsce handlu, umożliwiające łatwy dostęp do azjatyckich przypraw. Wszystko to sprawiło, że krzyżowcy szybko obrastali w bogactwo. Wszystkie trzy chrześcijańskie zakony militarne zaznaczyły swoją obecność w tym mieście. Po upadku Jerozolimy w 1187 r. miasto przeszło pod zarząd Joanitów. Templariusze, którzy opuścili swoją pierwszą kwaterę na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie, również przenieśli się tutaj. Podczas Drugiego Królestwa Jerozolimskiego kupcy niemieccy założyli szpital polowy w Akka, który stał się zalążkiem Zakonu Krzyżackiego. Z czasów krzyżowców przetrwały do dziś i zrekonstruowane są części twierdzy Joanitów z imponującym refektarzem. Twierdza Templariuszy nie przetrwała. Jedyną jej pozostałością jest tunel o długości 150 metrów, który służył jako podziemne przejście łączące najsilniejszą fortecę w mieście z portowym nabrzeżem.
Ludność Akki obejmowała nie tylko zakony militarne i rycerzy, ale także szlachtę krzyżowców, kupców i mnichów. Wśród mieszkańców znaleźć można było muzułmanów, Żydów i orientalnych chrześcijan wschodnich. W oczach mieszkańców Europy krzyżowcy, a w szczególności mieszkańcy Akki postrzegani byli w sposób negatywny. Chrześcijańska część ludności w Ziemi Świętej pomawiana była o niskie morale i grzeszne obyczaje, oraz o zainteresowanie wyłącznie życiem w luksusie.
Krzyżowcy zastali w Palestynie istniejący przemysł cukrowniczy. Poprawili jego metody produkcji, trzcina cukrowa stała się dla nich jedną z podstawowych upraw. Uprawiały ją zakony militarne i włoscy kupcy. Krystalizowany cukier eksportowany był do Europy, gdzie tylko najbogatsi mogli sobie pozwolić na ten rzadki i drogi przysmak.
Po podboju muzułmańskim w 1291 r. średniowieczna Akka została doszczętnie zburzona. Na gruzach miasta, panujące tu Imperium Osmańskie wzniosło meczety, łaźnie i inne nowe obiekty. Meczet Al-Jazzar jest największym w mieście, został zbudowany on na ruinach kościoła krzyżowców. Kamienie użyte do jego budowy pochodziły głównie z ruin twierdzy krzyżowców w Cezarei. Meczet Al-Jazzar jest doskonałym przykładem połączenia stylów bizantyjskiego i perskiego, typowego dla architektury osmańskiej. Jest to tradycyjny budynek meczetu ze strzelistym minaretem, otoczony arkadowym dziedzińcem. Główna przestrzeń wewnątrz budynku przeznaczona jest dla mężczyzn, kobiety natomiast korzystają z galerii na piętrze. Kopuła pomalowana jest na zielono, podobnie jak dach małego sabil (kiosku) stojącego tuż obok wejścia. W przeszłości sabil był miejscem, gdzie można było wypić schłodzoną wodę.
